Verrassingsei

“Lekker soepie” zegt Manu verrukt als we ’s avonds ergens op straat achter een rijstesoep zitten met van alles en nog wat erin. Ik ben normaal niet zo van de soep maar ook mij smaakt de liquide rijstebrij erg goed. We staan eigenlijk allebei versteld hoe verrassend lekker het eten hier in Cambodja smaakt. De Cambodjanen staan nou niet echt bekend om een aantrekkelijke en smaakvolle keuken. Eerder om het feit dat ze alles eten met de enige voorwaarde dat hun maag het kan verteren….

“Hé, ze hebben ook allemaal gekookte eieren liggen, lekker. Can I have one?” wijst Manu naar onze straatkokkin. Ze kijkt Manu aan en krijgt er met haar drie woorden Engels totaal verbaasd uit “You like this?” “Yes, I like it very much.” antwoordt Manu enthousiast. En al schouderophalend knikt het vrouwtje naar haar zoon om Manu een gekookt ei op een bordje voor te schotelen. Als Manu de ei begint te pellen, verschijnt er onverwacht een zwartgele substantie uit de schil. Er valt niets te herkennen van het witte glanzende ei die gewoonlijk tevoorschijn komt. “Jasses” en Manu laat van schrik de gepelde massa op het bordje vallen. Nieuwsgierig steek ik mijn neus boven het bordje. Het heeft de vorm van een ei maar daar is ook alles mee gezegd. “Nou succes, eet smakelijk” lach ik en neem triomfantelijk nog een hap van mijn soep. “En je weet, ook al eet je je bordje niet leeg, wel altijd eerst proeven!” voeg ik er lollig aan toe. Manu laat zich niet kennen en begint de substantie in eivorm op zijn bordje te ontleden. Hij trekt het geheel met zijn lepeltje uitelkaar en als ik dan kijk, komt de hap soep sneller in mijn keel naar boven gespoten dan ik het zojuist had doorgeslikt. Ik begin bijna te kokhalzen. Manu laat zijn lepeltje vallen en draait met een ruk zijn gezicht weg “GET-VER-DEMME” krijgt hij er alleen uit.

Op het bordje ligt een eenden foetus met moederkloek en de hele reutemeteut van het geboorteproces er aan. Snaveltje, oogjes, vleugeltjes en zelfs wat veertjes zitten al aan het lichaampje dat in een glibberig doorzichtige zakje is gewikkeld. De jongen kijkt Manu wat onbegrijpelijk aan en probeert hem aan te moedigen “It’s delicious, try it” Manu kijkt terug op zijn bordje. Ik niet, ik heb genoeg gezien. Ik wil de rest van mijn soep nog naar binnen krijgen… “But there is a big animal inside….” stamelt Manu. “It’s not big. It’s medium size” licht de jongen toe. “Oooh, you have also different sizes?” reageert Manu nu compleet verslagen. “Yes, there are also bigger ones. This is not really big.”

Vanuit mijn ooghoek zie ik dat Manu niet onbeleefd wil zijn en al zijn moed bij elkaar raapt om toch een hapje te proberen. Met het lepeltje pulkt hij een stukje van de moederkloek en stopt het in zijn mond. RESPECT, wil ik zeggen, maar voor het mijn mond uit is, heeft hij het stukje kloek al met een liter water linea recta naar zijn darmen gespoeld. “Niet te vreten.” is zijn duidelijke conclusie. ‘’Sorry, but I can’t eat this” de jongen kijkt wat onbegrijpelijk en haalt het bordje weg. Als we later weglopen heeft Manu nog steeds een vieze smaak in zijn mond. “Nou dat was een ei vol verrassingen.” concludeer ik, tot me iets naar binnen schiet, “Dat vond je vroeger toch zo leuk, verrassingseieren…“ Manu begint te lachen “Ja, die van Kindersuprise, met van die lekkere chocola van buiten en iets om te ‘klussen’ van binnen! Dat waren nog eens eieren!” zegt hij watertandend bij de gedachte. En dan heb ik een flauw vermoeden dat de vieze smaak van het zojuist getikte eitje alweer verdwenen is….

De pinautomaat

“We moeten nog aan Cambodjaanse riels zien te komen.” zeg ik tegen Manu als we in Koh Kong, de eerste stad over de Cambodjaanse grens rondfietsen.

“Wat doen we, hier pinnen?” stelt hij vervolgens voor als we toevallig langs een bank rijden waar een geldautomaat buiten staat.

“Ja, dat is wel het makkelijkst.” reageer ik opgetogen.

“Weet je hoeveel riel je voor een euro hebt?”

“Ik heb geen enkel idee.” beken ik. “Voor een euro heb je duizenden riels, maar ik heb niet kunnen onthouden hoeveel precies.”

“Ik vraag het wel binnen aan het loket.” oppert Manu. Hij stapt van zijn fiets en loopt naar binnen. Na een minuut of vijf staat hij weer voor me “1 euro is ongeveer 4.500 riel”.

We staan samen in het hokje van de geldautomaat. Bankkaart in de automaat. Welkom bij Canadia Bank. Toets het bedrag in wat u wenst op te nemen. Manu toets 450.000 in. GGGGGGGGGG de automaat moet hard denken. Transaction not accepted. En dan een uitleg over het waarom, wat we met ons steenkolen Engels niet helemaal begrijpen… Maar ‘please enter another amount’, nodigt ons uit om het nog een keer te proberen.

“Zou het teveel zijn?” zeg ik verbaasd. “Dat is toch niet zoveel 100 euro?”

“Ik zal de helft proberen”, besluit Manu en toetst 225.000 in. GGGGGGGGGG nee, de automaat is nog steeds niet akkoord en vraagt om wat voor reden dan ook, weer een ander bedrag in te toetsen of om ‘a Cancellation’. “Cancel de boel maar, voordat je het weet zie je je kaart niet meer terug.” zucht ik.

“Kijk!” roept Manu dan en wijst op de sticker aan de zijkant van de muur. “Wat zijn wij toch een stel sukkels, alles staat op die sticker uitgelegd.” Deze pinautomaat geeft maximaal 500 US dollars per transactie en maximaal 2.000 US dollar per dag.

Ik schrik me kapot. “Wacht even, hebben wij zonet geprobeerd 450.000 dollar te pinnen?”

“Ja, dat ding geeft alleen maar dollars volgens mij.” zegt Manu haast ongelovig. “Je kan hier helemaal geen riels pinnen….”

We sloffen onthutst naar buiten en nu loop ik op mijn beurt de bank binnen.

“Kan ik alleen maar dollars uit de geldautomaat pinnen?” vraag ik aan de zeer vriendelijke dame aan het loket. “Yes, alleen maar dollars. Riels komen hier in Cambodja niet uit de geldautomaat.”

“Maar ik wil riels hebben, geen dollars.” antwoord ik teleurgesteld.

“No problem hoor, u kan overal in Cambodja met dollars betalen. Bijna alle toeristen betalen gewoon met dollars.”

“Ik wil geen toeristische dollars, ik wil net als jullie met riels betalen.” reageer ik overrompeld. En dan verwijst ze me naar haar collega aan het wisselloket. Deze vriendelijke dame maakt me duidelijk dat alle automaten in het land alleen dollars geven, en dat alle Cambodjanen die heel graag willen hebben (nou daar zijn we de dagen erna wel achtergekomen…), maar als ik contante euro’s heb, kan ze die ook voor me wisselen in riels.

En zo heb ik tien minuten later de bijna half miljoen dollar die we hebben geprobeerd te pinnen, in een gigantische dikke stapel Cambodjaanse riels in mijn handen. Een wereld van verschil, maar toch voel ik me nu ook heel rijk…! ;-)

Aan de grens bij Cambodja

Eindelijk, we staan aan de Cambodjaanse grens! Met ons paspoort in de ene hand en de fiets in de andere, bekijken we aandachtig de hectische taferelen om ons heen. Manu wordt al na twee minuten op zijn schouder getikt “Where are you going?” luidt de vraag achter hem. Manu draait zich om en antwoordt de man alsof hij een legio aan keuzes heeft “Cambodja…”. “Come, I bring you by bus, I have a bus” oppert de man. Maar Manu reageert meteen luid en duidelijk “I don’t want your bus, I go with my bicycle, I travel by bicycle, you don’t see?” De man doet tegen beter weten in stug nog een poging “You put your bicycle in my bus…” “No, no bus, I want a Visa” antwoordt Manu dan, hopende toch iets wijzer uit dit gesprek te komen. “Ohhh, over there” wijst de man dan vriendelijk, er eindelijk van overtuigd dat hij ons nooit van zijn leven zijn busje in krijgt.

Als ik zie dat hij naar een lokketje wijst, wil ik er meteen naar toe sprinten aangezien er nog bijna niemand staat. Maar als ik naar boven loop, kom ik ongewild in een drukke rij met toeristen terecht. Ik zie iets verder een partytent met een tafeltje waar twee mannen in uniform voortdurend roepen “thirty Bathies, thirty Bathies, give me your passport, thirty Bathies”. Ik zie de toeristen voor me haastig en een beetje paniekerig hun laatste Thaise baths uit hun broekzakken en handtassen frutselen. Als ik verder richting het tafeltje wordt gedrongen, zie ik dat de mannen naar het Thaise geld en de paspoorten van de mensen om me heen graaien. Ik besluit ter plekke dat ik me niet zo makkelijk laat intimideren. Ik wil eerst wel eens weten wat dit allemaal inhoudt voordat ik ook maar één ‘Bathie’ tevoorschijn haal. Maar als ik dan oog in oog met de man in uniform sta, richt hij in één keer een laserpistool op mijn voorhoofd. “passport, thirty Bathies” roept hij naar me. Ik doe hard mijn best om verontwaardigd over te komen en roep dan ‘What’s this?’ De man reageert met ‘twenty Bathies’ en trekt mijn paspoort uit mijn handen. Twenty Thaise Bath is al minder dan dertig Bath en omgerekend zo’n 50 eurocent; daar wil ik toch wel mijn paspoort voor terug!!!... Ik haal een briefje van 20 Bath tevoorschijn en geef het met een nukkig gezicht aan de man….. Ondertussen is Manu naar me toegekomen en ook hij krijgt direct de laserpistool op zich gericht. Ook hij moet zijn paspoort afgeven en er wordt wederom om ‘twenty Bathies’ geschreeuwd. Ik merk dat de mannen helemaal geen overzicht hebben en roep in een opwelling ‘I already payed for him. I want our passports”. Na ze alleen even vastgehouden te hebben, geeft de man onze paspoorten weer snel terug. Huhhhh????? Ik blijf beduusd staan en zie dan dat de andere mensen die wel dertig Bath geven, een papiertje bij hun paspoorten terugkrijgen. Ik wil geen risico lopen en roep tegen de man “Wij hebben niet zo’n papiertje gekregen.” De man scheurt geïrriteerd twee papiertjes van een stapel en geeft me die alsnog. Als we langzaam en nogal verward eindelijk naar het Visa lokketje lopen waar ik mijn zinnen tien minuten geleden nog zo op had gezet, lees ik op het papiertje:

Health notice: if you are tourist and if you become unwell during your stay in Cambodia (fever, cough, headache, vomiting, diarrhea, etc). Don’t hesitate and see a doctor!

Wat een waardevol advies voor slechts twenty Bathies!......

Reismee naar kalyvitis.com

Als eerste willen we iedereen een fantastisch, spetterend maar vooral een gelukkig en gezond 2012 wensen!!!!!

We hebben ons de laatste maanden een slag in de rondte gewerkt om ons concept Kalyvitis vorm te geven. De huisjes zijn bijna klaar en zo ook onze website http://www.kalyvitis.com/.

Voor deze keer willen we jullie dan ook vragen om naar onze site af te reizen. Er valt heel wat op te lezen en te zien. We zijn erg benieuwd wat jullie ervan vinden. Als jullie tips en/of adviezen hebben voor de site en/of het concept, stuur dan gerust een berichtje via de website. Alle reacties zijn welkom!!!! Voor degenen die helemaal enthousiast zijn geworden van ons concept, reserveren kan ook! Alle reismee lezers krijgen sowieso een vriendenkorting!

Groetjes en op wat voor manier dan ook, tot ziens!

Heidi en Manu

http://www.kalyvitis.com/

N.B. na alle bouwperikelen wil ik graag weer verhaaltjes gaan schrijven. Ik krijg nog genoeg inspiratie in dit zonnige land dat misschien bijna uit de euro kukelt. Een jaar wachten voor een verzekering, scholen die beginnen maar nog geen leraressen hebben, gratis winkelen, twee geitjes aanschaffen voor ons concept en échte Kalyvitis geitenkaas maken. Schrijfvoer zat wat mij betreft. Ik weet alleen nog niet of ik het via onze nieuwe website doe of gewoon via deze site. Maar dat laat ik nog weten. Heidi

Brand!!!

Stel je je eens voor: je komt thuis van een dag hard werken. Het wordt buiten al donker en als de rest van het gezin ook allemaal is gearriveerd, ga je uitgehongerd eindelijk aan tafel. Goed en wel geinstalleerd om je op het avondeten te storten, hoor je opeens de voordeur met een klap dichtgaan. Je vraagt je verbijsterd af wat het kan zijn en gaat kijken wat er aan de hand is. Je draait aan de deurknop; potdicht, je kan er niet meer uit. Na enkele minuten begint het hele huis te schudden. Je rolt van links naar rechts over de vloer, onmogelijk om je nog staande te houden. Dan gaat het hele huis met een rotvaart als een lift omhoog en knalt even later neer. Duizelig, verbouwereerd en ontdaan blijf je stilzitten, afwachtend wat er verder gaat gebeuren. Opeens voel je dat het huis weer in beweging is. Gedurende een uur schokt het huis heen en weer, totdat het heel even stil is. Maar opeens schiet het hele huis weer in één keer omhoog om vervolgens op de grond terecht te komen. De deur gaat weer open. Aarzelend loop je voorzichtig naar de voordeur en kijkt naar buiten. Pikkendonker en doodstil. Je besluit maar binnen te blijven totdat het lichter wordt. En als dan de volgende ochtend de zon opgaat en je naar buiten loopt, stap je een hele andere wereld binnen, jouw nieuwe wereld...

Op Kreta schijnt heel de zomer de zon (sorry...), en hoewel dat op zijn zachts gezegd erg aangenaam is, heeft het ook zijn nadelen. Zo staat in het voorjaar heel het eiland vol bloemen, maar in de zomer is het kurkdroog. Gelukkig is er op Oost Kreta een uitgestrekt gebied, dat juist in de zomer vol staat met alleen bloeiende wilde tijm. Dus als je je bijen hebt, en je wil goede honing maken, zal je hier achter de bloemen aan moeten! Verhuizen dus! Met kast en haard verhuizen we alle bijen een aantal keer per jaar van de ene plek naar de andere. 'S Nachts, want dan zitten ze allemaal netjes binnen. Zo hebben we ze in juni voor het eerst laag in de bergen tussen het wilde tijm gezet. Toen hier de tijm was uitgebloeid, hebben we ze in juli iets hoger in de bergen geplaatst. Nadat we vervolgens in augustus de tijmhoning hadden geoogst, werd het tijd om de kasten ver, heel ver in de bossen te brengen waar de bijen dennenhoning kunnen maken.

Het is midden in de nacht als we ergens diep in de bossen de bijenkasten uit de auto laden om onze bijen in hun nieuwe wereld te zetten. Ik sta achter op de bak en moet alle kracht uit mijn tenen halen om de kasten aan Yiannis en Manu te kunnen geven. Het is zo pikkedonker dat de koplampen dienst doen als wegwijzer om de kasten te installeren. Als ik bij de laatste kast sta om aan te geven, hoor ik ver voor de auto een klap en vervolgens Yiannis schreeuwen. Verschrikt kijk ik om. 'Manu achteruit! Achteruit! Ga weg daar! Weg!'. Terwijl Manu wat ontdaan naar achter loopt, zie ik dat een dubbele kast open en bloot op de grond ligt uitgestrekt. Yiannis loopt naar de kast, maar wordt meteen van alle kanten door de bijen belaagd. 'Licht uit! Licht uit! Alle lichten uit, ze komen naar het licht!!!' schreeuwt hij dan. Half in paniek spring ik in de auto en draai aan de lichtknoppen totdat ik niks meer zie. 'Geef me een masker en een hoofdlamp', is de volgende orde opeens uit het pikkedonker. 'Ik kijk naar Manu die naast de auto staat en piep, 'Geef jij die maar, ik ga de auto niet meer uit', door alle commotie opeens doodsbang voor bijen... Manu pakt rustig de masker en loopt naar Yiannis die nog van alle kanten belaagd wordt, maar toch probeert de kast onverstoorbaar weer in orde te maken. 'Maak rook Manu, ik heb rook nodig zodat ze terug naar binnen gaan', zegt hij dan. Manu loopt naar de bak van onze pick-up en begint een vuurtje te maken in de beroker. Nog geen enkele seconden daarna, gilt Yiannis opeens 'Brand!!! Brand!!!!'. Verschrikt kijk ik achter in de bak waar ik het licht van de vlammen vandaan zie komen. Ik begin meteen te hyperventileren bij de gedachte dat we het hele bos in de fik aan het steken zijn. Het vuurtje voor de rook wat Manu aan het maken is, is door een windvlaag aangewakkerd en schiet eruit als een vlam in de pan. Yiannis rent naar de bak, maar Manu heeft het vuur al weer onder controle. Yiannis is in alle staten, 'O, als het bos in de brand gaat.. als het bos in de brand gaat', jammert hij alsmaar. Hoewel bij zowel Manu als ik de adrenaline door ons lijf giert, reageren we rustig en cool. 'Niks aan de hand Yiannis, geen takje verbrand, ik had alles onder controle, rustig aan', sust Manu hem in. Als Yiannis na wat ademhalingstherapie met de rook weer naar de kast gaat, zet hij het zonder blikken of blozen één keer in elkaar. De bijen rondom berookt hij zo, dat ze weer snel naar binnen gaan. Even later staan we met zijn drieën om de auto. 'Ik was zo bang dat er vonken op de grond zouden komen', legt Yiannis uit. 'Als we een bosbrand hadden veroorzaakt, hadden we een groot, heel groot, groot probleem'.

Als we uren later eindelijk thuiskomen, moeten we toch wel lachen om de gedachte dat bijenhouden extreem avontuurlijk werk is. Niks oubollig of geitenwollensokkerig! Voor je het weet, word je lek geprikt of staat de boel in brand. En dan moet jezelf op zoek naar een nieuwe wereld of komen je bijen nog geen eens in een nieuwe wereld! Gelukkig is het niet zo gelopen en vliegen onze bijen de volgende morgen gewoon een hele andere wereld binnen, hun nieuwe wereld....!

Bob en Wendy zijn weer terug!!!

We krijgen af en toeberichtjes en vragen dat we zolang niks van ons hebben laten horen en hoe het met ons gaat. Nou daar gaat ie dan!!!

Het leek even of we van de aardbodem verdwenen zijn, maar het tegendeel is waar. Onze benen hebben al weer een tijdje geleden afscheid genomen van het fietsen in India, en nu staan ze weer op Griekse grond. Of liever gezegd, ze staan weer in het Griekse beton! Want ja, ja, Manu heeft zijn Bob de Bouwer pet weer opgezet en Heidi heeft haar Wendy outfit weer aangetrokken. We zijn opnieuw aan het bouwen: twee stenen huisjes en we bouwen aan ons concept: Kalyvitis!

Na een fantastische ervaring in India, was het duidelijk dat we vorm moesten geven aan ons leven hier op Kreta. Met het bouwen van het huis en hier en daar wat werken, hebben we uitgebreid kennis kunnen maken met het Kretenzische klimaat, mentaliteit, cultuur en natuur. En uiteindelijk hebben we de conclusie getrokken: we willen hier voorlopig nog niet weg. Maar waarvan overleven in een gebied waar je alleen maar struikelt over de olijfbomen, bergen om je heen ziet en omsingeld bent door een helderblauwe zee? Nou, dat was snel duidelijk, juist! hiervan! Waarom niet met anderen delen, wat ons zo trekt aan Zuidoost-Kreta. Het simpele natuurlijke leven. Een simpel leven wat een hele andere luxe kent. Hier wordt zelden over het weer gepraat, want iedereen weet dat morgen de zon schijnt. Als je naar zee gaat, zijn de verlaten baaitjes en strandjes voor het uitkiezen. Ga je wandelen in ongerepte kloven en gebergten, kom je geen kip tegen. Grieken wandelen niet voor de lol, die beschouwen de natuur alleen maar als voedselbron. En wat voor één!

Hier hebben we geleerd hoe pure olijfolie wordt gemaakt én smaakt. We hebben onze ogen uitgekeken hoe ingenieus bijen honing maken. En we blijven verbaasd als we in het wild citroenen, vijgen, sinaasappels en noten kunnen plukken. Het is een primitief leven, waar cinema, shoppingcentra en hip uitgaansleven niet te bekennen zijn. Maar soms kan het wel eens goed zijn even uit de snelle moderne maatschappij te stappen en te realiseren dat hier de basis ligt. Voor degenen die dit leven even willen ervaren, hun harde schijf een tijdje willen wissen, zijn we het concept Kalyvitis aan het bouwen.

Kalyvitis (de naam van de plek waar we wonen) krijgt twee stenen huisjes midden tussen de olijfbomen. Het worden luxe huisjes; niet in materieel opzicht: er is geen airco (overbodig met die dikke muren), geen televisie, geen telefoonverbinding en geen internet. Maar de luxe zit hem juist in de ruimte, rust, kwaliteit en originaliteit. Zo krijgt elk huisje een privé dompelbad op het terras met uitzicht op de bergen. De luxe uit de natuur komt bijvoorbeeld van de duizenden sterren die 's nachts op je eigen terras te bewonderen zijn of van het opgediende ontbijt met zelfgemaakte honing, tomatenjam of kakelverse eieren gepikt bij onze vriend Yiannis. Degenen die zich willen verdiepen in het buitenleven hier, kunnen een bezoekje brengen aan onze bijenkasten, helpen met de olijfoogst, kaas maken, druiven plukken of raki stoken. Maar voor degenen die niks willen doen, die doen gewoon helemaal niks. Iedereen kan hier op zijn eigen manier binnen stappen in het buitenleven.

Met de productie van onze olijfolie en honing, het verhuur van de huisjes en alle mogelijke activiteiten, hopen we hier te kunnen overleven. Het zal niet makkelijk worden, maar wij vinden het de moeite waard om het te proberen; ons leven simpel en puur te houden, en dat te kunnen delen met mensen die dat waarderen!

De stekker eruit en bedankt!

Hallo allemaal,

Dit keer geen verhaaltje maar een berichtje. Als eerste wil ik de lezers die vlug bij de ‘Gezinsuitbreiding!' waren, even (voor de zekerheid) doorgeven dat de foto's over het bijen houden er nu ook op staan. Het leek of ik de kluts kwijt was (bijen maken honing geen wijn...), maar ik was nog niet klaar met het downloaden van de foto's toen de elektriciteit uitsprong. Ja...We zitten op Kreta! Hier trekt de elektriciteitscentrale soms gewoon de stekker eruit. En dan zitten duizenden mensen een paar uur zonder stroom. De slager kan zijn vlees niet meer afwegen, de cafeneio geen espresso meer zetten, en thuis ben je bevrijd van stofzuigen, tv kijken en dus je computer..... Afijn, het voordeel is dat je altijd weer blij bent als alles weer aanspringt! Dus wie onze nieuwe huisgenoten heeft gemist, kan ze alsnog spotten!

Tevens wil ik ook kwijt hoe geweldig wij het vinden dat jullie blijven lezen en reageren. Ondanks dat de verhaaltjes niet echt consequent komen, zijn we niet van plan te stoppen aangezien er nog heel wat inspiratiebronnen aankomen... Liefhebbers van olijfolie en honing kunnen straks in ieder geval hun vingers aflikken! en....((primeur) we vertrekken deze winter naar Zuid India. We gaan daar twee maanden rondtrekken... met de fiets. Dus nieuwe verhalen en nieuwe foto's!!

Nogmaals heel, heel, heel erg bedankt voor jullie interesse en leuke reacties!!! Het doet ons goed!!

Groetjes uit zonnig (sorry...) Kreta,

Heidi en Manu

Gezinsuitbreiding!!!

Als ik op een ochtend nog half slaapwandelend in mijn running outfit naar de auto loop voor mijn dagelijkse hardlooptochtje langs de kust, hoor ik opeens een hoop gezoem om me heen. In no time realiseer ik me weer dat we sinds kort een hoop nieuwe bewoners om ons huis hebben. Alwetend dat ze me met rust laten zolang ikzelf rustig blijf, manoeuvreer ik me zo nonchalant mogelijk naar de auto. Totdat er één nieuwkomer vrolijk boven mijn hoofd blijft zoemen. Kennelijk verward ze de geur van mijn bloesem shampoo met echte bloemetjes, en ze doet dan ook verwoed een aantal pogingen om in mijn haar te landen. Mijn stoere, relaxte houding verdwijnt in één klap in lichte paniek en grote irritatie. 'Hé indringer', schreeuw ik al slaand om me heen, 'of je past je aan en laat me met rust. Of we flikkeren jullie allemaal vanmiddag nog van het terrein af!' En na een kort sprintje zit ik veilig en wel in de auto. Als ik weg wil rijden zie ik onze nieuwkomer snel naar huis vluchten. Ja, het is even wennen. Maar ik denk toch dat we het prima met elkaar zullen vinden... Wij en onze duizenden, duizenden bijen die deze winter voor ons huis zullen bivakkeren. We zijn opeens wel een héélle grote familie. Wie had dat ooit gedacht?....

'Over een jaar ben je maestro!', roept Yiannis volledig overtuigd naar Manu. 'Als je dit boek goed leest en goed kijkt hoe ik met mijn bijen werk, dan heb ook jij volgend jaar super honing!' Als ik van de dikke encyclopedie op tafel naar Manu opkijk, krab ik even achter mijn oren. Kijken das geen probleem, maar een héél boek lezen? Dat is hem nog nooit gelukt! Maar Manu is zo hyper van enthousiasme, dat ik haast denk dat het wonder dit keer gaat geschieden. 'Morgen haal ik jullie op en dan krijgen jullie jullie eerste les bijen houden', roept onze bijenexpert Yiannis opgewonden. Als we de volgende ochtend bij zijn bijenkasten aankomen, heb ik het idee dat we in een sciencefiction film zijn beland. We zijn ergens midden in de bossen. Beschermd met gaaskappen lopen we alle drie tegelijk op de bijenkasten af. Yiannis voorop bewapend met een beroker om de bijen te bedwelmen. Wij als een stel beveiligingsagenten sluipen waakzaam achter hem aan. Ik heb eerder het idee dat we een bom gaan ontmantelen dan onschuldig bijtjes kijken. Als we vlak bij de kasten aankomen, geeft Yiannis nog snel een laatste advies. 'Als jullie geen gekke bewegingen maken, dan doen de bijen ook niets.' ‘Nou, dat is geruststellend', denk ik haast verontwaardigd, ‘als je wordt aangevallen door een zwerm bijen, mag je nog niet bewegen ook. Hoezo oneerlijke strijd?' Maar eenmaal bij de kasten aangekomen zijn we de rust zelf, het voelt juist heel vanzelfsprekend. Als Yiannis een bijenkast opent, bedwelmt hij meteen de hele bevolking met rook. En voor we het weten zijn we bijen aan het inspecteren, van de raten af aan het borstelen en hun honing aan het inzamelen. Als we klaar zijn en terug naar huis rijden is Manu nog helemaal onder de indruk van zijn eerste bijenervaring. 'Dit is super interessant! Ik wil echt goed leren bijen houden. Dat weet ik nu zeker. Heid, we gaan bijenkasten kopen!' En voor ik het ook maar goed en wel door heb, zit een uur later de pick-up van Yiannis vol met bijenkasten. Onze bijenkasten... Thuis aangekomen heeft Manu het alleen nog maar druk. Zijn bijenboek lezen, de bijenkasten schuren, de bijenkasten oliën, de bijenkasten verven; m.a.w. heb ik nu één grote bezige bij en tien lege bijenkasten.... En daar komt geen druppel honing uit! Als Yiannis ziet dat Manu zijn luxueuze bijenvilla's bijna klaar heeft, zegt hij 'Oké, nu ga ik voor jullie op zoek naar bijenvolken', en hij vertrekt meteen als een speer om zijn missie te vervullen. Een aantal dagen later staat hij echter zuchtend en kreunend weer voor onze neus. 'Problem, problem, er zijn geen goede bijen in de buurt. Problem, problem, het is een slecht jaar met weinig bijen.' Zonder iets te zeggen, kijken we een beetje beteuterd naar onze kastjes. 'No problem, no problem, ik vind ze wel. No problem, ik zal voor jullie goede bijen vinden'. En al druk bellend gaat hij er weer vandoor. De volgende dag komt hij als een dolle terug. 'Jongens, we gaan overmorgen naar Chania. Ik heb daar iemand gevonden die superbijen verkoopt!' En zo zitten we twee dagen later bepakt en bezakt in een wagen vol bijenkasten richting Chania. Meer dan driehonderd kilometer leggen we af voor onze duizenden nieuwe huisgenoten. Maar als we er aankomen blijkt het niet voor niets 'Oraio, oraio', (mooi, mooi) kraamt Yiannis verwonderd uit als hij de bijenvolken inspecteert. Opgewonden over de nieuwe bijenaanwinst verhuizen we de ramen snel naar onze bijenkasten, en vertrekken weer richting huis. Als we met onze zoemende kasten 's nachts thuiskomen, krijgt iedere bijeenkast zijn eigen stekkie voor ons huis. Vol ongeloof zitten we vervolgens met zijn tweeën naar het rijtje kasten te kijken. Ongeloof hoe ingenieus de natuur in elkaar zit en ongeloof dat wij ooit aan het bijen houden zouden slaan. Maar het staat voor ons vast, de volgende zomer heeft Kalyvitis haar eigen heerlijke puur natuurlijke honingproductie. Want het kan haast niet anders; met de hulp van onze bijenexpert Yiannis, het enthousiasme van Manu én onze topbijen uit Chania, zullen heel wat mensen onze bijenhoning met hun vingers aflikken!

N.B. En ja, ja, het wonder is bijna geschied... Manu heeft zijn bijenboek bijna uit!!!!