Als ik op een ochtend nog half slaapwandelend in mijn running outfit naar de auto loop voor mijn dagelijkse hardlooptochtje langs de kust, hoor ik opeens een hoop gezoem om me heen. In no time realiseer ik me weer dat we sinds kort een hoop nieuwe bewoners om ons huis hebben. Alwetend dat ze me met rust laten zolang ikzelf rustig blijf, manoeuvreer ik me zo nonchalant mogelijk naar de auto. Totdat er één nieuwkomer vrolijk boven mijn hoofd blijft zoemen. Kennelijk verward ze de geur van mijn bloesem shampoo met echte bloemetjes, en ze doet dan ook verwoed een aantal pogingen om in mijn haar te landen. Mijn stoere, relaxte houding verdwijnt in één klap in lichte paniek en grote irritatie. 'Hé indringer', schreeuw ik al slaand om me heen, 'of je past je aan en laat me met rust. Of we flikkeren jullie allemaal vanmiddag nog van het terrein af!' En na een kort sprintje zit ik veilig en wel in de auto. Als ik weg wil rijden zie ik onze nieuwkomer snel naar huis vluchten. Ja, het is even wennen. Maar ik denk toch dat we het prima met elkaar zullen vinden... Wij en onze duizenden, duizenden bijen die deze winter voor ons huis zullen bivakkeren. We zijn opeens wel een héélle grote familie. Wie had dat ooit gedacht?....

'Over een jaar ben je maestro!', roept Yiannis volledig overtuigd naar Manu. 'Als je dit boek goed leest en goed kijkt hoe ik met mijn bijen werk, dan heb ook jij volgend jaar super honing!' Als ik van de dikke encyclopedie op tafel naar Manu opkijk, krab ik even achter mijn oren. Kijken das geen probleem, maar een héél boek lezen? Dat is hem nog nooit gelukt! Maar Manu is zo hyper van enthousiasme, dat ik haast denk dat het wonder dit keer gaat geschieden. 'Morgen haal ik jullie op en dan krijgen jullie jullie eerste les bijen houden', roept onze bijenexpert Yiannis opgewonden. Als we de volgende ochtend bij zijn bijenkasten aankomen, heb ik het idee dat we in een sciencefiction film zijn beland. We zijn ergens midden in de bossen. Beschermd met gaaskappen lopen we alle drie tegelijk op de bijenkasten af. Yiannis voorop bewapend met een beroker om de bijen te bedwelmen. Wij als een stel beveiligingsagenten sluipen waakzaam achter hem aan. Ik heb eerder het idee dat we een bom gaan ontmantelen dan onschuldig bijtjes kijken. Als we vlak bij de kasten aankomen, geeft Yiannis nog snel een laatste advies. 'Als jullie geen gekke bewegingen maken, dan doen de bijen ook niets.' ‘Nou, dat is geruststellend', denk ik haast verontwaardigd, ‘als je wordt aangevallen door een zwerm bijen, mag je nog niet bewegen ook. Hoezo oneerlijke strijd?' Maar eenmaal bij de kasten aangekomen zijn we de rust zelf, het voelt juist heel vanzelfsprekend. Als Yiannis een bijenkast opent, bedwelmt hij meteen de hele bevolking met rook. En voor we het weten zijn we bijen aan het inspecteren, van de raten af aan het borstelen en hun honing aan het inzamelen. Als we klaar zijn en terug naar huis rijden is Manu nog helemaal onder de indruk van zijn eerste bijenervaring. 'Dit is super interessant! Ik wil echt goed leren bijen houden. Dat weet ik nu zeker. Heid, we gaan bijenkasten kopen!' En voor ik het ook maar goed en wel door heb, zit een uur later de pick-up van Yiannis vol met bijenkasten. Onze bijenkasten... Thuis aangekomen heeft Manu het alleen nog maar druk. Zijn bijenboek lezen, de bijenkasten schuren, de bijenkasten oliën, de bijenkasten verven; m.a.w. heb ik nu één grote bezige bij en tien lege bijenkasten.... En daar komt geen druppel honing uit! Als Yiannis ziet dat Manu zijn luxueuze bijenvilla's bijna klaar heeft, zegt hij 'Oké, nu ga ik voor jullie op zoek naar bijenvolken', en hij vertrekt meteen als een speer om zijn missie te vervullen. Een aantal dagen later staat hij echter zuchtend en kreunend weer voor onze neus. 'Problem, problem, er zijn geen goede bijen in de buurt. Problem, problem, het is een slecht jaar met weinig bijen.' Zonder iets te zeggen, kijken we een beetje beteuterd naar onze kastjes. 'No problem, no problem, ik vind ze wel. No problem, ik zal voor jullie goede bijen vinden'. En al druk bellend gaat hij er weer vandoor. De volgende dag komt hij als een dolle terug. 'Jongens, we gaan overmorgen naar Chania. Ik heb daar iemand gevonden die superbijen verkoopt!' En zo zitten we twee dagen later bepakt en bezakt in een wagen vol bijenkasten richting Chania. Meer dan driehonderd kilometer leggen we af voor onze duizenden nieuwe huisgenoten. Maar als we er aankomen blijkt het niet voor niets 'Oraio, oraio', (mooi, mooi) kraamt Yiannis verwonderd uit als hij de bijenvolken inspecteert. Opgewonden over de nieuwe bijenaanwinst verhuizen we de ramen snel naar onze bijenkasten, en vertrekken weer richting huis. Als we met onze zoemende kasten 's nachts thuiskomen, krijgt iedere bijeenkast zijn eigen stekkie voor ons huis. Vol ongeloof zitten we vervolgens met zijn tweeën naar het rijtje kasten te kijken. Ongeloof hoe ingenieus de natuur in elkaar zit en ongeloof dat wij ooit aan het bijen houden zouden slaan. Maar het staat voor ons vast, de volgende zomer heeft Kalyvitis haar eigen heerlijke puur natuurlijke honingproductie. Want het kan haast niet anders; met de hulp van onze bijenexpert Yiannis, het enthousiasme van Manu én onze topbijen uit Chania, zullen heel wat mensen onze bijenhoning met hun vingers aflikken!

N.B. En ja, ja, het wonder is bijna geschied... Manu heeft zijn bijenboek bijna uit!!!!