Stel je je eens voor: je komt thuis van een dag hard werken. Het wordt buiten al donker en als de rest van het gezin ook allemaal is gearriveerd, ga je uitgehongerd eindelijk aan tafel. Goed en wel geinstalleerd om je op het avondeten te storten, hoor je opeens de voordeur met een klap dichtgaan. Je vraagt je verbijsterd af wat het kan zijn en gaat kijken wat er aan de hand is. Je draait aan de deurknop; potdicht, je kan er niet meer uit. Na enkele minuten begint het hele huis te schudden. Je rolt van links naar rechts over de vloer, onmogelijk om je nog staande te houden. Dan gaat het hele huis met een rotvaart als een lift omhoog en knalt even later neer. Duizelig, verbouwereerd en ontdaan blijf je stilzitten, afwachtend wat er verder gaat gebeuren. Opeens voel je dat het huis weer in beweging is. Gedurende een uur schokt het huis heen en weer, totdat het heel even stil is. Maar opeens schiet het hele huis weer in één keer omhoog om vervolgens op de grond terecht te komen. De deur gaat weer open. Aarzelend loop je voorzichtig naar de voordeur en kijkt naar buiten. Pikkendonker en doodstil. Je besluit maar binnen te blijven totdat het lichter wordt. En als dan de volgende ochtend de zon opgaat en je naar buiten loopt, stap je een hele andere wereld binnen, jouw nieuwe wereld...

Op Kreta schijnt heel de zomer de zon (sorry...), en hoewel dat op zijn zachts gezegd erg aangenaam is, heeft het ook zijn nadelen. Zo staat in het voorjaar heel het eiland vol bloemen, maar in de zomer is het kurkdroog. Gelukkig is er op Oost Kreta een uitgestrekt gebied, dat juist in de zomer vol staat met alleen bloeiende wilde tijm. Dus als je je bijen hebt, en je wil goede honing maken, zal je hier achter de bloemen aan moeten! Verhuizen dus! Met kast en haard verhuizen we alle bijen een aantal keer per jaar van de ene plek naar de andere. 'S Nachts, want dan zitten ze allemaal netjes binnen. Zo hebben we ze in juni voor het eerst laag in de bergen tussen het wilde tijm gezet. Toen hier de tijm was uitgebloeid, hebben we ze in juli iets hoger in de bergen geplaatst. Nadat we vervolgens in augustus de tijmhoning hadden geoogst, werd het tijd om de kasten ver, heel ver in de bossen te brengen waar de bijen dennenhoning kunnen maken.

Het is midden in de nacht als we ergens diep in de bossen de bijenkasten uit de auto laden om onze bijen in hun nieuwe wereld te zetten. Ik sta achter op de bak en moet alle kracht uit mijn tenen halen om de kasten aan Yiannis en Manu te kunnen geven. Het is zo pikkedonker dat de koplampen dienst doen als wegwijzer om de kasten te installeren. Als ik bij de laatste kast sta om aan te geven, hoor ik ver voor de auto een klap en vervolgens Yiannis schreeuwen. Verschrikt kijk ik om. 'Manu achteruit! Achteruit! Ga weg daar! Weg!'. Terwijl Manu wat ontdaan naar achter loopt, zie ik dat een dubbele kast open en bloot op de grond ligt uitgestrekt. Yiannis loopt naar de kast, maar wordt meteen van alle kanten door de bijen belaagd. 'Licht uit! Licht uit! Alle lichten uit, ze komen naar het licht!!!' schreeuwt hij dan. Half in paniek spring ik in de auto en draai aan de lichtknoppen totdat ik niks meer zie. 'Geef me een masker en een hoofdlamp', is de volgende orde opeens uit het pikkedonker. 'Ik kijk naar Manu die naast de auto staat en piep, 'Geef jij die maar, ik ga de auto niet meer uit', door alle commotie opeens doodsbang voor bijen... Manu pakt rustig de masker en loopt naar Yiannis die nog van alle kanten belaagd wordt, maar toch probeert de kast onverstoorbaar weer in orde te maken. 'Maak rook Manu, ik heb rook nodig zodat ze terug naar binnen gaan', zegt hij dan. Manu loopt naar de bak van onze pick-up en begint een vuurtje te maken in de beroker. Nog geen enkele seconden daarna, gilt Yiannis opeens 'Brand!!! Brand!!!!'. Verschrikt kijk ik achter in de bak waar ik het licht van de vlammen vandaan zie komen. Ik begin meteen te hyperventileren bij de gedachte dat we het hele bos in de fik aan het steken zijn. Het vuurtje voor de rook wat Manu aan het maken is, is door een windvlaag aangewakkerd en schiet eruit als een vlam in de pan. Yiannis rent naar de bak, maar Manu heeft het vuur al weer onder controle. Yiannis is in alle staten, 'O, als het bos in de brand gaat.. als het bos in de brand gaat', jammert hij alsmaar. Hoewel bij zowel Manu als ik de adrenaline door ons lijf giert, reageren we rustig en cool. 'Niks aan de hand Yiannis, geen takje verbrand, ik had alles onder controle, rustig aan', sust Manu hem in. Als Yiannis na wat ademhalingstherapie met de rook weer naar de kast gaat, zet hij het zonder blikken of blozen één keer in elkaar. De bijen rondom berookt hij zo, dat ze weer snel naar binnen gaan. Even later staan we met zijn drieën om de auto. 'Ik was zo bang dat er vonken op de grond zouden komen', legt Yiannis uit. 'Als we een bosbrand hadden veroorzaakt, hadden we een groot, heel groot, groot probleem'.

Als we uren later eindelijk thuiskomen, moeten we toch wel lachen om de gedachte dat bijenhouden extreem avontuurlijk werk is. Niks oubollig of geitenwollensokkerig! Voor je het weet, word je lek geprikt of staat de boel in brand. En dan moet jezelf op zoek naar een nieuwe wereld of komen je bijen nog geen eens in een nieuwe wereld! Gelukkig is het niet zo gelopen en vliegen onze bijen de volgende morgen gewoon een hele andere wereld binnen, hun nieuwe wereld....!