“Lekker soepie” zegt Manu verrukt als we ’s avonds ergens op straat achter een rijstesoep zitten met van alles en nog wat erin. Ik ben normaal niet zo van de soep maar ook mij smaakt de liquide rijstebrij erg goed. We staan eigenlijk allebei versteld hoe verrassend lekker het eten hier in Cambodja smaakt. De Cambodjanen staan nou niet echt bekend om een aantrekkelijke en smaakvolle keuken. Eerder om het feit dat ze alles eten met de enige voorwaarde dat hun maag het kan verteren….

“Hé, ze hebben ook allemaal gekookte eieren liggen, lekker. Can I have one?” wijst Manu naar onze straatkokkin. Ze kijkt Manu aan en krijgt er met haar drie woorden Engels totaal verbaasd uit “You like this?” “Yes, I like it very much.” antwoordt Manu enthousiast. En al schouderophalend knikt het vrouwtje naar haar zoon om Manu een gekookt ei op een bordje voor te schotelen. Als Manu de ei begint te pellen, verschijnt er onverwacht een zwartgele substantie uit de schil. Er valt niets te herkennen van het witte glanzende ei die gewoonlijk tevoorschijn komt. “Jasses” en Manu laat van schrik de gepelde massa op het bordje vallen. Nieuwsgierig steek ik mijn neus boven het bordje. Het heeft de vorm van een ei maar daar is ook alles mee gezegd. “Nou succes, eet smakelijk” lach ik en neem triomfantelijk nog een hap van mijn soep. “En je weet, ook al eet je je bordje niet leeg, wel altijd eerst proeven!” voeg ik er lollig aan toe. Manu laat zich niet kennen en begint de substantie in eivorm op zijn bordje te ontleden. Hij trekt het geheel met zijn lepeltje uitelkaar en als ik dan kijk, komt de hap soep sneller in mijn keel naar boven gespoten dan ik het zojuist had doorgeslikt. Ik begin bijna te kokhalzen. Manu laat zijn lepeltje vallen en draait met een ruk zijn gezicht weg “GET-VER-DEMME” krijgt hij er alleen uit.

Op het bordje ligt een eenden foetus met moederkloek en de hele reutemeteut van het geboorteproces er aan. Snaveltje, oogjes, vleugeltjes en zelfs wat veertjes zitten al aan het lichaampje dat in een glibberig doorzichtige zakje is gewikkeld. De jongen kijkt Manu wat onbegrijpelijk aan en probeert hem aan te moedigen “It’s delicious, try it” Manu kijkt terug op zijn bordje. Ik niet, ik heb genoeg gezien. Ik wil de rest van mijn soep nog naar binnen krijgen… “But there is a big animal inside….” stamelt Manu. “It’s not big. It’s medium size” licht de jongen toe. “Oooh, you have also different sizes?” reageert Manu nu compleet verslagen. “Yes, there are also bigger ones. This is not really big.”

Vanuit mijn ooghoek zie ik dat Manu niet onbeleefd wil zijn en al zijn moed bij elkaar raapt om toch een hapje te proberen. Met het lepeltje pulkt hij een stukje van de moederkloek en stopt het in zijn mond. RESPECT, wil ik zeggen, maar voor het mijn mond uit is, heeft hij het stukje kloek al met een liter water linea recta naar zijn darmen gespoeld. “Niet te vreten.” is zijn duidelijke conclusie. ‘’Sorry, but I can’t eat this” de jongen kijkt wat onbegrijpelijk en haalt het bordje weg. Als we later weglopen heeft Manu nog steeds een vieze smaak in zijn mond. “Nou dat was een ei vol verrassingen.” concludeer ik, tot me iets naar binnen schiet, “Dat vond je vroeger toch zo leuk, verrassingseieren…“ Manu begint te lachen “Ja, die van Kindersuprise, met van die lekkere chocola van buiten en iets om te ‘klussen’ van binnen! Dat waren nog eens eieren!” zegt hij watertandend bij de gedachte. En dan heb ik een flauw vermoeden dat de vieze smaak van het zojuist getikte eitje alweer verdwenen is….