Eindelijk, we staan aan de Cambodjaanse grens! Met ons paspoort in de ene hand en de fiets in de andere, bekijken we aandachtig de hectische taferelen om ons heen. Manu wordt al na twee minuten op zijn schouder getikt “Where are you going?” luidt de vraag achter hem. Manu draait zich om en antwoordt de man alsof hij een legio aan keuzes heeft “Cambodja…”. “Come, I bring you by bus, I have a bus” oppert de man. Maar Manu reageert meteen luid en duidelijk “I don’t want your bus, I go with my bicycle, I travel by bicycle, you don’t see?” De man doet tegen beter weten in stug nog een poging “You put your bicycle in my bus…” “No, no bus, I want a Visa” antwoordt Manu dan, hopende toch iets wijzer uit dit gesprek te komen. “Ohhh, over there” wijst de man dan vriendelijk, er eindelijk van overtuigd dat hij ons nooit van zijn leven zijn busje in krijgt.

Als ik zie dat hij naar een lokketje wijst, wil ik er meteen naar toe sprinten aangezien er nog bijna niemand staat. Maar als ik naar boven loop, kom ik ongewild in een drukke rij met toeristen terecht. Ik zie iets verder een partytent met een tafeltje waar twee mannen in uniform voortdurend roepen “thirty Bathies, thirty Bathies, give me your passport, thirty Bathies”. Ik zie de toeristen voor me haastig en een beetje paniekerig hun laatste Thaise baths uit hun broekzakken en handtassen frutselen. Als ik verder richting het tafeltje wordt gedrongen, zie ik dat de mannen naar het Thaise geld en de paspoorten van de mensen om me heen graaien. Ik besluit ter plekke dat ik me niet zo makkelijk laat intimideren. Ik wil eerst wel eens weten wat dit allemaal inhoudt voordat ik ook maar één ‘Bathie’ tevoorschijn haal. Maar als ik dan oog in oog met de man in uniform sta, richt hij in één keer een laserpistool op mijn voorhoofd. “passport, thirty Bathies” roept hij naar me. Ik doe hard mijn best om verontwaardigd over te komen en roep dan ‘What’s this?’ De man reageert met ‘twenty Bathies’ en trekt mijn paspoort uit mijn handen. Twenty Thaise Bath is al minder dan dertig Bath en omgerekend zo’n 50 eurocent; daar wil ik toch wel mijn paspoort voor terug!!!... Ik haal een briefje van 20 Bath tevoorschijn en geef het met een nukkig gezicht aan de man….. Ondertussen is Manu naar me toegekomen en ook hij krijgt direct de laserpistool op zich gericht. Ook hij moet zijn paspoort afgeven en er wordt wederom om ‘twenty Bathies’ geschreeuwd. Ik merk dat de mannen helemaal geen overzicht hebben en roep in een opwelling ‘I already payed for him. I want our passports”. Na ze alleen even vastgehouden te hebben, geeft de man onze paspoorten weer snel terug. Huhhhh????? Ik blijf beduusd staan en zie dan dat de andere mensen die wel dertig Bath geven, een papiertje bij hun paspoorten terugkrijgen. Ik wil geen risico lopen en roep tegen de man “Wij hebben niet zo’n papiertje gekregen.” De man scheurt geïrriteerd twee papiertjes van een stapel en geeft me die alsnog. Als we langzaam en nogal verward eindelijk naar het Visa lokketje lopen waar ik mijn zinnen tien minuten geleden nog zo op had gezet, lees ik op het papiertje:

Health notice: if you are tourist and if you become unwell during your stay in Cambodia (fever, cough, headache, vomiting, diarrhea, etc). Don’t hesitate and see a doctor!

Wat een waardevol advies voor slechts twenty Bathies!......